Homepage of Prof. Dr. Orhan Agirdag
Follow me on Twitter
  • Home
  • Bio (NL)
  • CV
  • Publications
  • Media
  • Awards & Grants
  • Invited Talks
  • Blog nl&tr
  • Contact

Opinie @ De Standaard: "Welke kleur kiest Crombez?"

20/6/2015

0 Reacties

 
Picture
Gepubliceerd op 09-06-2015, in De Standaard

Het moet goed voelen om de nieuwe voorzitter van de SP.A te zijn. John Crombez is niet alleen met een monsterscore verkozen, hij krijgt als oppositieleider een ruziënde regering cadeau. Bovendien heeft hij het ideale profiel om met een geloofwaardig alternatief naar de kiezer te stappen. Op zijn palmares staat een succesvolle ambtstermijn van fraudebestrijding en als relatieve nieuwkomer hoeft hij zich niet te verantwoorden voor een kwarteeuw SP.A-beleid in verschillende regeringen.

In zijn eerste speech heeft Crombez duidelijk aangegeven welke richting hij uit wil met zijn partij: linksaf en dan vooruit. Dit echter enkel op economisch vlak. Denk aan zijn uitspraken over de tien rijkste families en het probleem van de bedrijfswagens. Maar het is allerminst duidelijk welke richting Crombez zal varen in het diversiteitsvraagstuk. Dat een essentiële kwestie voor de toekomst van de sociaaldemocratie in Vlaanderen. De mislukking van de Antwerpse SP.A en het succes van de Gentse, die elk een andere kijk op diversiteit hebben, maakt dat duidelijk.
 
Tot nu toe heeft Crombez vooral gezwegen over het thema. De enige uitzondering was een dubbelinterview in Sampol, waar zowel Crombez als zijn voorganger verwezen naar de lijn-Elchardus. Nu mag Mark Elchardus een van de belangrijkste sociologen zijn die Vlaanderen ooit gekend heeft, op vlak van diversiteit vormen zijn ideeën geen basis voor een verfrissende aanpak.
 
Kort samengevat stelt Elchardus dat een gemeenschapsafbakening nodig is en dat socialisten de gemeenschap der (nieuwe) Vlamingen moeten verdedigen omdat ze bedreigd wordt. Niet armoede, uitsluiting of klassentegenstellingen bedreigen die gemeenschap, wel de islam. In dat discours wordt die islam onder meer geassocieerd met fundamentalisme, haat, onderdrukking, vervolging van afvalligen, homofobie en antisemitisme. Iedereen mag wel tot onze gemeenschap toetreden, maar eerst moeten ze zich aanpassen aan onze waarden en normen.

De lijn-Elchardus is niets anders dan het flinkse verhaal dat al door Louis Tabback werd gepropageerd. Wat er met de SP.A afdeling in Antwerpen is gebeurd, toont dat dit integrationisme geen succes zal betekenen. Met dit verhaal wordt alleen een denkbeeldige traditioneel witte achterban gepaaid. Voor zover die nog bestaat, worden zijn vooroordelen alleen maar versterkt door het integrationistische discours.

Voor Crombez is er wel degelijk een alternatief. Noem het sociaaldemocratisch pluralisme. In eerste instantie betekent dat strijden tegen discriminatie op basis van afkomst, religie of taal. Die strijd mag niet bij goede voornemens blijven (zoals nu), maar moet een politieke prioriteit vormen. Denk aan maatregelen als praktijktesten, meertalig onderwijs en streefcijfers. Belangrijk is echter om dit ideologisch te koppelen aan het socialistische idee van de klassenstrijd. Want de arbeidersklasse is steeds gekleurder en het zijn Voka-mannen en de 1 procent-elite die de invoering van praktijktesten tegenhouden.

Crombez kan SP.A een nieuw leven inblazen. Op economisch vlak heeft hij dat al duidelijk gemaakt. Nu nog het gepaste antwoord formuleren op het diversiteitsvraagstuk, liefst een fris verhaal zonder oude recepten te recycleren.

0 Reacties

De statistiek van Belgische burgers

8/6/2015

0 Reacties

 
Picture
Gepubliceerd in De Standaard, 08-06-2015

Na het laatste rapport van de Algemene Directie Statistiek is het me opnieuw opgevallen dat we anno 2015 nog geen betrouwbare nationale cijfers hebben over het land van herkomst van Belgische burgers - nochtans een hot thema, bijvoorbeeld als het gaat over laag- en hooggeschoolden(DS 5 juni). Meten is weten. Daarom is het belangrijk om valide metingen te doen. Want slecht meten is nog altijd niet weten. De Algemene Directie Statistiek gebruikt nog steeds de nationaliteitsgegevens die misschien heel relevant waren in de jaren vijftig, maar ondertussen voorbijgestreefd zijn. Uitspraken op basis van zulke gegevens zijn om drie redenen problematisch.


Ten eerste zeggen nationaliteitsgegevens zeer weinig over de traditionele allochtone groepen. Nochtans wordt in eerste instantie aan deze groep van traditionele migranten gedacht wanneer deze data gerapporteerd worden. De overgrote meerderheid van Belgische Turken en Belgische Marokkanen heeft immers de Belgische nationaliteit. Immigranten van de tweede generatie krijgen bij geboorte in de meeste gevallen zelfs automatisch de Belgische nationaliteit. En helemaal onmogelijk is het om op basis van nationaliteitsgegevens iets te zeggen over de sterk groeiende groep immigranten van de derde generatie.
 
Ten tweede gaat het om een problematische tweedeling. Ofwel ben je een Belg bij geboorte, ofwel niet. Hierdoor worden Nederlanders (veruit de grootste migrantengroep in Vlaanderen) gelijkgesteld met Chinezen en Syriërs. Ook deze gelijkstelling maakt een relevante vergelijking tussen groepen onmogelijk.
 
Ten derde. De groep van wie de Belgische nationaliteit niet heeft bij geboorte vormt geen representatief staal van de burgers met migratieroots. Minstens drie compleet verschillende groepen zijn denkbaar van wie bij geboorte niet de Belgische nationaliteit bezit. Een eerste groep is die van expats en kaderpersoneel die in België wonen en die de Belgische nationaliteit niet willen. Een tweede groep is een minderheid binnen de traditionele allochtone groep die nog niet de Belgische nationaliteit heeft gekregen of aangevraagd, bijvoorbeeld vanwege een symbolisch verzet of een crimineel verleden. Een derde groep wordt gevormd door de eerstegeneratiemigranten uit conflictgebieden. Het gemiddelde van deze drie groepen vergelijken met het gemiddelde van wie bij geboorte wel de Belgische nationaliteit heeft, lijkt me weinig zinvol.

Een betere en objectieve indicator zou geboorteland van beide grootmoeders zijn. Dit maakt het mogelijk om tot de derde generatie terug te gaan. Burgers kunnen dan ook opgedeeld worden in statistisch relevante groepen zoals mensen vanuit Oost-Europa, Zuid-Europa, de Maghreb.

 De officiële statistieken in Nederland maken al jaren succesvol gebruik van geboorteland van (groot)ouders als indicator. Ook in de census van Verenigde Staten wordt gebruikgemaakt van etnische zelfidentificatie. In België zou dit in combinatie met geboorteland van beide grootmoeders kunnen worden gemeten.

 http://www.standaard.be/cnt/dmf20150607_01718989


0 Reacties

    Archives

    Januari 2019
    December 2018
    Maart 2018
    Februari 2018
    Januari 2018
    December 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Juli 2017
    Mei 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Oktober 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015
    April 2015
    Maart 2015
    Februari 2015
    Januari 2015
    December 2014
    November 2014
    Oktober 2014
    September 2014
    Augustus 2014

    RSS-feed

orhan.agirdag@gmail.com - www.orhanagirdag.com