Gepubliceerd op 09-06-2015, in De Standaard
Het moet goed voelen om de nieuwe voorzitter van de SP.A te zijn. John Crombez is niet alleen met een monsterscore verkozen, hij krijgt als oppositieleider een ruziënde regering cadeau. Bovendien heeft hij het ideale profiel om met een geloofwaardig alternatief naar de kiezer te stappen. Op zijn palmares staat een succesvolle ambtstermijn van fraudebestrijding en als relatieve nieuwkomer hoeft hij zich niet te verantwoorden voor een kwarteeuw SP.A-beleid in verschillende regeringen.
In zijn eerste speech heeft Crombez duidelijk aangegeven welke richting hij uit wil met zijn partij: linksaf en dan vooruit. Dit echter enkel op economisch vlak. Denk aan zijn uitspraken over de tien rijkste families en het probleem van de bedrijfswagens. Maar het is allerminst duidelijk welke richting Crombez zal varen in het diversiteitsvraagstuk. Dat een essentiële kwestie voor de toekomst van de sociaaldemocratie in Vlaanderen. De mislukking van de Antwerpse SP.A en het succes van de Gentse, die elk een andere kijk op diversiteit hebben, maakt dat duidelijk.
Tot nu toe heeft Crombez vooral gezwegen over het thema. De enige uitzondering was een dubbelinterview in Sampol, waar zowel Crombez als zijn voorganger verwezen naar de lijn-Elchardus. Nu mag Mark Elchardus een van de belangrijkste sociologen zijn die Vlaanderen ooit gekend heeft, op vlak van diversiteit vormen zijn ideeën geen basis voor een verfrissende aanpak.
Kort samengevat stelt Elchardus dat een gemeenschapsafbakening nodig is en dat socialisten de gemeenschap der (nieuwe) Vlamingen moeten verdedigen omdat ze bedreigd wordt. Niet armoede, uitsluiting of klassentegenstellingen bedreigen die gemeenschap, wel de islam. In dat discours wordt die islam onder meer geassocieerd met fundamentalisme, haat, onderdrukking, vervolging van afvalligen, homofobie en antisemitisme. Iedereen mag wel tot onze gemeenschap toetreden, maar eerst moeten ze zich aanpassen aan onze waarden en normen.
De lijn-Elchardus is niets anders dan het flinkse verhaal dat al door Louis Tabback werd gepropageerd. Wat er met de SP.A afdeling in Antwerpen is gebeurd, toont dat dit integrationisme geen succes zal betekenen. Met dit verhaal wordt alleen een denkbeeldige traditioneel witte achterban gepaaid. Voor zover die nog bestaat, worden zijn vooroordelen alleen maar versterkt door het integrationistische discours.
Voor Crombez is er wel degelijk een alternatief. Noem het sociaaldemocratisch pluralisme. In eerste instantie betekent dat strijden tegen discriminatie op basis van afkomst, religie of taal. Die strijd mag niet bij goede voornemens blijven (zoals nu), maar moet een politieke prioriteit vormen. Denk aan maatregelen als praktijktesten, meertalig onderwijs en streefcijfers. Belangrijk is echter om dit ideologisch te koppelen aan het socialistische idee van de klassenstrijd. Want de arbeidersklasse is steeds gekleurder en het zijn Voka-mannen en de 1 procent-elite die de invoering van praktijktesten tegenhouden.
Crombez kan SP.A een nieuw leven inblazen. Op economisch vlak heeft hij dat al duidelijk gemaakt. Nu nog het gepaste antwoord formuleren op het diversiteitsvraagstuk, liefst een fris verhaal zonder oude recepten te recycleren.
Het moet goed voelen om de nieuwe voorzitter van de SP.A te zijn. John Crombez is niet alleen met een monsterscore verkozen, hij krijgt als oppositieleider een ruziënde regering cadeau. Bovendien heeft hij het ideale profiel om met een geloofwaardig alternatief naar de kiezer te stappen. Op zijn palmares staat een succesvolle ambtstermijn van fraudebestrijding en als relatieve nieuwkomer hoeft hij zich niet te verantwoorden voor een kwarteeuw SP.A-beleid in verschillende regeringen.
In zijn eerste speech heeft Crombez duidelijk aangegeven welke richting hij uit wil met zijn partij: linksaf en dan vooruit. Dit echter enkel op economisch vlak. Denk aan zijn uitspraken over de tien rijkste families en het probleem van de bedrijfswagens. Maar het is allerminst duidelijk welke richting Crombez zal varen in het diversiteitsvraagstuk. Dat een essentiële kwestie voor de toekomst van de sociaaldemocratie in Vlaanderen. De mislukking van de Antwerpse SP.A en het succes van de Gentse, die elk een andere kijk op diversiteit hebben, maakt dat duidelijk.
Tot nu toe heeft Crombez vooral gezwegen over het thema. De enige uitzondering was een dubbelinterview in Sampol, waar zowel Crombez als zijn voorganger verwezen naar de lijn-Elchardus. Nu mag Mark Elchardus een van de belangrijkste sociologen zijn die Vlaanderen ooit gekend heeft, op vlak van diversiteit vormen zijn ideeën geen basis voor een verfrissende aanpak.
Kort samengevat stelt Elchardus dat een gemeenschapsafbakening nodig is en dat socialisten de gemeenschap der (nieuwe) Vlamingen moeten verdedigen omdat ze bedreigd wordt. Niet armoede, uitsluiting of klassentegenstellingen bedreigen die gemeenschap, wel de islam. In dat discours wordt die islam onder meer geassocieerd met fundamentalisme, haat, onderdrukking, vervolging van afvalligen, homofobie en antisemitisme. Iedereen mag wel tot onze gemeenschap toetreden, maar eerst moeten ze zich aanpassen aan onze waarden en normen.
De lijn-Elchardus is niets anders dan het flinkse verhaal dat al door Louis Tabback werd gepropageerd. Wat er met de SP.A afdeling in Antwerpen is gebeurd, toont dat dit integrationisme geen succes zal betekenen. Met dit verhaal wordt alleen een denkbeeldige traditioneel witte achterban gepaaid. Voor zover die nog bestaat, worden zijn vooroordelen alleen maar versterkt door het integrationistische discours.
Voor Crombez is er wel degelijk een alternatief. Noem het sociaaldemocratisch pluralisme. In eerste instantie betekent dat strijden tegen discriminatie op basis van afkomst, religie of taal. Die strijd mag niet bij goede voornemens blijven (zoals nu), maar moet een politieke prioriteit vormen. Denk aan maatregelen als praktijktesten, meertalig onderwijs en streefcijfers. Belangrijk is echter om dit ideologisch te koppelen aan het socialistische idee van de klassenstrijd. Want de arbeidersklasse is steeds gekleurder en het zijn Voka-mannen en de 1 procent-elite die de invoering van praktijktesten tegenhouden.
Crombez kan SP.A een nieuw leven inblazen. Op economisch vlak heeft hij dat al duidelijk gemaakt. Nu nog het gepaste antwoord formuleren op het diversiteitsvraagstuk, liefst een fris verhaal zonder oude recepten te recycleren.
RSS-feed